Het gedicht ‘Dons’ van Ruth Lasters

Voorpret om Arno

Vorige zomer zag ik Arno Hintjes, bij Café Manuscript in Oostende. Hij stond voor de deur te bellen. Rob van Essen en ik passeerden hem en gingen naar binnen, zonder te zeggen:’Hé, daar heb je Arno.’ Maar we herkenden hem allebei, meteen, alsof hij een levend standbeeld was dat Arno Hintjes voorstelde. Ik was vroeger een soort fan van TC Matic en Arno is daar altijd bij blijven horen, bij die tijd en bij die band. Zijn solocarrière duurt nu al eenendertig jaar, veel langer dan de zes jaar die TC Matic bestond, maar het lukt me nooit helemaal om hem los te zien, om hem zijn individualiteit te gunnen.

Caligula is dood (John Hurt 1940-2017)

John Hurt is dood. Zijn c.v. is ongeveer een meter lang, als je het uittikt, maar ik dacht elke keer als ik hem zag: Daar heb je Caligula. In mijn jeugd keek ik, gefascineerd, naar de serie I Claudius. Daarin speelde Hurt de rol van de langzaam krankzinnig wordende keizer Caligula. Hij deed dat, voor mijn toen ontvankelijke gemoed, zo grandioos dat ik hem nooit meer los heb kunnen zien van die rol. Jammer genoeg heb ik de serie nooit teruggezien; hoewel, misschien is dat maar beter.

Een brief van de Dichter des Vaderlands

Naar aanleiding van dit bericht en op basis van deze brief.

Er is iets aan de hand met ons land.

Hoe komt het toch dat wij als dichters zo vol goede bedoelingen zijn, maar de lezers zich zo armzalig gedragen? Mensen die in toenemende mate de stemming in ons land aan het bepalen zijn. Die bereid zijn om alles waar we als Nederlandse dichters zo hard voor hebben gewerkt, omver te gooien. Dat laten we toch niet gebeuren?

Is de kist al dicht? Over brandveiligheid.

Wie de Amsteldijk-Noord afloopt richting Ouderkerk aan de Amstel komt na een kilometer of vier bij de uitspanning Het Kleine Kalfje, niet ver van het veerpontje aan de Kalfjeslaan (alleen in de zomer actief). Onderweg verlaat je de stad, en als de rand van het Plan Berlage uit het zicht is verdwenen, ben je op het platteland. Er staan villa’s, met namen als ‘Amstelrust’, je komt langs Zorgvlied, waar je de eeuwigheid comfortabel in een smaakvolle omgeving kunt doorbrengen, er is een park met beesten en je kunt de Amstel eindelijk goed zien.

Steht doch für niemand etwas Neues drin: Metallica, Lou Reed en Frank Wedekind

Gisteren luisterde ik naar Lulu van Metallica en Lou Reed. Fijne muziek, nou ja, een soort gebrom eerder, het gestamp uit de onderste regionen van de machinekamer, waar de stem van Lou Reed af en toe doorheen snerpt. De liedjes zijn door Lou Reed geschreven en geïnspireerd op twee toneelstukken van Frank Wedekind, Die Büchse der Pandora en Erdgeist: broeierige theaterteksten over een meisje Lulu. Ze zijn hier te lezen, op de website van Project Gutenberg.

Dichters uit de bundel betere bloemlezing dan Dikke Pfeijffer

In het Haarlems Dagblad een mooie recensie op Dichters uit de bundel, met fraaie openingszinnen: Dichters uit de bundel van Chrétien Breukers en Dieuwertje Mertens is een betere bloemlezing dan de dikke Pfeijffer. Ze zijn strenger en durven ook bij de nieuwe lichting meer af te wijzen. Recensent Eric Koks volledige bespreking staat hieronder:

The unhappy king of snooker – over Ronnie O’Sullivan

Als Ronnie O’Sullivan niet wint, had hij kunnen winnen. Zijn talent is zo groot, en allesomvattend, dat je alleen met moeite van hem kunt winnen. Van hem verliezen spreekt vanzelf. Van hem winnen is een tweevoudige triomf: op O’Sullivan en op het eigen, minder grote en allesomvattende, talent. Ronnie is altijd onzeker én tegen de keer. Hij past niet binnen de krijtlijnen die zijn sport afbakenen. Daarin lijkt hij op andere grootheden, zoals bijvoorbeeld Johan Cruijff: hij is een rebel en een ziener, een brok marmer waar af en toe een fragment vanaf valt, iemand die zijn talent soms aan stukken probeert te slaan en die altijd helemaal alleen staat, omdat niemand bij hem in de buurt kan komen.

Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren – over Jan Emmens

Vogel

De bomen kregen een betekenis
die zij nog zacht gebarend wilden weren,
maar ’t noodlot was niet meer te keren:
een vogel streek klapwiekend in de wildernis
van takken neer en nu hij roerloos zit
(het licht wordt zo benauwend wit),
denk ik aan dood, verrotte geur van blaren,
hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats…
Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren,
en wie niet vliegt ooit van zijn plaats?

Schuberts strijkkwintet in de herhaling

Vorig jaar schreef ik over het strijkkwintet van Schubert. En wel hier. In het bericht staat een erg mooie versie van het stuk met Janine Janssens. Eigenlijk wilde ik toen een andere versie plaatsen, met het Borodin Quartet. Die opname was nergens meer te vinden. Gisteren zag ik het filmpje plotseling weer langskomen en daarom plaats ik het nu. Het is een van de mooiste versies die ik ooit hoorde. Er wordt tussen de delen geapplaudisseerd. Ongebruikelijk, maar terecht.