In de metro (38)

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het is erg druk in de metro op Stille Zaterdag. Er zijn veel dingen gekocht en die moeten naar huis. Een meisje praat tegen haar hond. Die ligt op de grond en kijkt alsof hij gedwongen wordt om naar dierenporno te kijken. Ik lees op mijn telefoon via de KOBO-app een boek van Benjamin Balint, Kafka’s laatste proces. De figuur Max Brod intrigeert me. Hij schreef bijna 100 boeken en wist van zichzelf toch dat hij niet geniaal was, minder geniaal in elk geval dan zijn grote vriend Kafka. Hoe het proces precies gaat verlopen weet ik nog niet, maar het verbaast me dat Duitsland en Israël vechten om de laatste snippers Kafka. Kafka was namelijk een Tsjech, en hoort daarom thuis in Tsjechië. Helaas verstaat niemand hem hier meer – een kafkaësk lot.

Advertentie

‘Dat moet je zó doen’

Twee huizen naar links woont een meisje van een jaar of negen dat op voetbal zit. Ze is er vrij goed in. Op de groenstrook hier tegenover speelt ze soms met haar stiefbroertje. Die kan er helemaal niks van. Ze ondergaat dat geduldig, al kan ze haar ergernis soms niet verbergen. ‘Dat moet je zó doen.’ En dan legt ze de bal, na hem een paar keer hoog te hebben gehouden, heel mooi voor hem neer. Hij trapt er vervolgens in de meeste gevallen overheen.

Alice Cooper en ik

Alice Cooper en ik, dat is een oud en niet zo lang verhaal.

Toen ik zeventien was, hing een overbuurjongen zich op aan de sleepkabel van een auto. Na de begrafenis wilde zijn moeder allerlei spullen van de overledene aan me geven. De kleding en de schoenen weigerde ik, vooral omdat hij veel groter was dan ik, de boeken en de lp’s niet. Een van de platen was heel bijzonder, vond ik, die had de jongen namelijk gedraaid voordat hij tot zijn daad overging: Lace and whiskey van Alice Cooper. Het idee dat de jongen die muziek had gehoord voordat hij zich verdeed, maakte de romanticus in mij wakker.

Mijmeren over Halina Reijn

Vandaag zag ik Halina Reijn lopen. Ik dacht: Hé, kijk nou. Echt vreemd vond ik het niet. Ooit zag ik Aleid Wolfsen hardlopen over de Merwedekade, in zeer strakke sportkleding. Dat vond ik veel vreemder. Als je een beroemd of bekend iemand ziet, schiet je altijd even op. Ik wel tenminste. Soms denk ik ook dat ik die persoon ken, maar het is niet zo: ze zijn gewoon alleen maar bekend.

Vaderdag

Vroeger knutselde ik de week voor Vaderdag, onder leiding van juffrouw Lies, een pennenbakje in elkaar. Of ik maakte in een gipsen tablet een afdruk van mijn handje. Die cadeaus werden op de grote dag heel vroeg in de ochtend, als mijn vader liever nog wat had geslapen, op het tweepersoonsbed in de ouderlijke slaapkamer overhandigd. Soms werd er ook een versje voorgelezen.

De hond op het balkon

Gisteren zat ik met Rob van Essen op het terras van de Ysbreeker. Het was druk en de vrijdagmiddagstemming hing boven het terras. We aten, dronken alcoholvrij bier (o tempora, o mores!) en praatten. De zon liet zich af en toe zien en soms verdween zij achter de wolken. Het licht was elk moment anders en elk moment bijzonder. De atmosfeer had er zichtbaar zin in.

Assessment

In de trein zat ik tegenover twee vrouwen die een gesprek voerden over een assessment. Ik had geen idee wat het is, maar er kwamen testjes bij te pas en het was heel erg belangrijk. Een van de twee vrouwen had gesolliciteerd naar een nieuwe baan en daar had dat assessment mee te maken. Dat ik weet hoe je het woord schrijft, komt omdat de vrouw die had gesolliciteerd het spelde toen de vrouw met wie ze in gesprek was het woord de eerste keer niet verstond.

Mens erger je niet!

Gisteren zat ik in de trein tussen Amsterdam en Utrecht van 23 over 12, de laatste ‘gewone’ verbinding voor het nachtnet ingaat. Het was druk en rumoerig. Tegenover me zat een vrouw die Zijde las, een boek van Alessandro Baricco. Het kostte me bijna een paar nekwervels voordat ik dat duidelijk kon zien, maar het lukte me. De mobiele telefoon van de vrouw ging. Ze legde het boek neer, keek op het scherm, zuchtte en nam op.

Nachtzuster Huppert

Gisteren zag ik Elle, de nieuwe film van Paul Verhoeven. Het was een festival van de gewone Verhoeveniana: seks, geweld, macht en overheersing. Verrassend, of zelfs spannend, werd het nergens, ook al had Verhoeven nog zo zijn best gedaan om zo veel mogelijk thrillerelementen uit de hoge hoed te toveren, van een in het donker tegen iemand opspringende kat tot de verkrachter die ineens in de achtertuin blijkt te staan. Verrassingen alom.

Utrecht C.S.

Het nieuwe station in Utrecht is lelijk. Niet een beetje lelijk, maar echt lelijk. Van het golfplaten dak tot de merkwaardig-gekleurde vloer, alles doet er aan mee om het geheel een uitstraling te geven van een vliegveld in een ver en arm land, of van een crematorium in Albanië (van voor 1989). Het is nog niet af allemaal, maar de kans dat de lelijkheid na voltooiing ineens weg is, begint met de dag kleiner te worden.