Een recensie van Hotel Rozenstok, verschenen in Staalkaart #30
Literatuur is oorlog. Over Hotel Rozenstok van Christophe Vekeman
De Vlaamse literatuur heeft een luxeprobleem. Kristien Hemmerechts, Herman Brusselmans, Tom Lanoye, Erwin Mortier, Margot Vanderstraeten, Ann de Craemer, Annelies Verbeke, enfin, de lijst is eindeloos uit te breiden, en alle Vlaamse auteurs die ik noemde en niet noemde zijn boeiender dan bijna al hun Nederlandse collega’s. Waar het aan ligt, ik weet het niet, maar de Vlaamse literatuur lijkt me levendiger (en stilistisch interessanter) dan die in de Noordelijke Nederlanden.
En dan heb je nog Christophe Vekeman. Een sympathieke schrijver. Iemand wiens boeken je met een glimlach oppakt en met een glimlach weer weglegt (maar pas na de laatste bladzijde te hebben gelezen). Dat is zijn grote kracht én zijn valkuil. Want sympathieke schrijvers zijn, nu ja, sympathiek, maar wat heeft de gemiddelde lezer aan sympathieke schrijvers? Doorgaan met het lezen van “Recensie Hotel Rozenstok”
Weblog van Chrétien Breukers 