Kleine autonome autistische brokken tekst

Omdat ik tegenwoordig een boek schrijf, een duet in korte verhalen, samen met een andere schrijver, ik zal zijn naam nog niet onthullen (maar elke keer als ik in de nabijheid van collega’s zijn naam uitspreek, valt er een scherf van hun gezicht), denk ik na het schrijven van een blogpost vaak: Zonde, dit verhaal kan ik beter gebruiken in mijn boek met [naam later invullen]. Mijn collega-verhalenschrijver schreef zelf over onze samenwerking het volgende: ‘Ik spreek hem (dat ben ik dus, CB) nooit direct aan, hij mij wel. Ik wil van onze samenwerking geen briefwisseling maken, ik wil dat mijn stukjes kleine autonome autistische brokken tekst zijn die zich van hun omgeving bewust zijn maar ervoor kiezen die te negeren.’

Advertentie

Het noodlot een persoonlijk fatum

Het is geen vrolijke lectuur, dit boek van Pierre H. Dubois uit 1958, waarvan de flaptekst zo begint: ‘In de roman In staat van beschuldiging voltrekt zich het noodlot van uitgever Lucas als een persoonlijk fatum.’ En er staat ook: ‘Hij beseft zijn levensangst die het gevolg is van zijn onvermogen zich te verzoenen met de menselijke staat. Het is dit besef waardoor hij zichzelf in staat van beschuldiging stelt en het vonnis aanvaardt dat het noodlot aan hem voltrekt.’ De vrouw die vroeger alleen ‘hoi’ tegen me zei, vindt dat ik het werkwoord ‘beseffen’ te vaak gebruikte in mijn proza en daarom heeft ze me verboden er nog gebruik van te maken. Ik besef dat dit niet zal meevallen.

Een herinnering die deels verdwenen is

Waarom lag er een kat op mijn borstkas? Ik duwde het beest van me af en keek om me heen. Dit was niet de kamer waar ik meestal in sliep. De kast die tegenover het bed stond, had ik nog nooit gezien. Ik hoorde iemand ademhalen. Het was een vrouw die op de rechterhelft van het bed lag, met haar rug naar me toe. Die rug was bezaaid met sproetjes. Ze had zo te zien halflang bruin haar. Ik kon me met geen mogelijkheid herinneren hoe ik naast die vrouw in dit bed terecht was gekomen. 

De vrouwen van Helmut Newton zeggen nooit ‘hoi’

De vrouw die vroeger alleen ‘hoi’ tegen me zei las zichzelf terug in mijn blog. ‘Wordt het een serie,’ vroeg ze. Ik zei: Ik denk van wel. Ze zei dat ze de eerste zinnen al had bedacht. Oh ja? Ja: ‘De vrouw die vroeger alleen ‘‘hoi’’ tegen me zei las zichzelf terug in mijn blog. ‘‘Wordt het een serie,’’ vroeg ze.’ De vrouw die vroeger alleen ‘hoi’ tegen me zei vond een serie wel een goed idee. 

Opwindend: Rudi Fuchs en zijn kunstenaars

Rudi Fuchs is zozeer Rudi Fuchs, dat je soms vergeet om hem naar waarde te schatten. Hij is er in mijn leven altijd al geweest, als directeur van grote musea, lid van de Herenclub en daarmee toch een beetje officieel een icoon, internationaal vermaard kunstambassadeur en essayist. Toen ik net naar kunst ging kijken, werkte hij bij het Van Abbemuseum, daarna verdween hij even uit mijn zicht (waarom was ik zo weinig in Den Haag, in de jaren?) en toen ik in Amsterdam woonde eind vorige eeuw zag ik hem wel eens door Zuid wandelen, een wat oudere, bedachtzame heer (die toen niet veel ouder was dan ik nu ben). De afgelopen jaren moet ik, van Rutger, zijn stukken over kunst in de Groene Amsterdammer lezen.

Een bezorger van DHL haalt een lijk uit (de kofferbak van) zijn busje

Met dit weer hebben de honden er minder zin in. Ze sjokken over de kade. Ruiken plichtmatig aan een pluk gras. Tillen hun poot moeizaam op tegen een boom. De hondenuitlaatmensen dempen hun stemgeluid. Alleen de klussers zijn ongevoelig voor het weer. Bij de buren wordt geschilderd én bij mij wordt geschilderd. De schilders hebben veel te bespreken, wat ze op harde toon doen, anders komen ze niet boven het geluid van de twee radio’s uit. Ik heb al gezegd dat ik aan een roman bezig ben en aan een boek met korte verhalen, samen met een andere schrijver, en dat de scheppingsarbeid bij voorkeur in stilte moet plaatsvinden.

In memoriam Daan de Ligt

‘Zo, nu stop ik er echt mee.’ Dat zijn de laatste woorden van het laatste blogbericht dat Daan de Ligt plaatste. En inderdaad, Daan is ermee gestopt, met leven. Gisteren, op dezelfde dag als Toots Thielemans. Ik heb Daan niet ‘gekend’, in de ouderwetse zin van het woord. Ik las zijn gedichten via Facebook en de enkele keer dat ik hem sprak waren we schutterige vreemden, die elkaar beter kenden uit de digitale dan uit de offline wereld.

Tekst die in je hoofd blijft drijven. (On)geziene beelden.

Het voordeel van internet is, en blijft, dat je alles kunt lezen. Het nadeel van internet is, en blijft, dat je alles gaat lezen wat je tegenkomt – en je daarna niet meer precies herinnert waar je het hebt gezien, omdat je de link niet hebt opgeslagen. Daarom zit ik nu al maanden in mijn hoofd met een gedicht dat ik niet kan thuisbrengen: ‘Sensoren en antennes / wil ik op jou richten / om uit te vinden / in welke verhouding / jij staat tot mij.’

Als ge kweelt dan vaart de Wannes uit

‘als ik u zie, breken wolken in een ijlblauw wegenspoor / moeder haas hupt in het stoppelveld van appelsienenzon / engel zijt ge telkens als ge kweelt dan vaart de Wannes uit.’ Dat is het begin van ‘Rodica spreekt walvis’ uit de bundel Gedichten voor de kleine reus van Peter Holvoet-Hanssen. Het is een van de drie gedichten die ‘zijn gebaseerd op de leefwereld van Sara Verbraecken’, zeggen de aantekeningen achterin. Het filmpje hieronder laat, kort, kennis maken met deze jonge vrouw.

Dagboekfragmenten

[20.8] ‘Je bent weer helemaal back in business, Ram! Vanmiddag bereikt de maan je sterrenbeeld, waarmee de beste dagen van de week aanbreken. Je zit vol energie en bent heel ambitieus. Stort je op je grootste doelen en dromen; je kunt alles voor elkaar krijgen wat je wilt.’ Dat zegt mijn horoscoop voor vandaag. Ik kijk naar buiten en zie dat het grijs is. Een helikopter draait al een minuut of vijf boven de kade, alsof hij het trauma niet kan vinden. Of misschien zoekt de piloot wel een mooie plek vlakbij mijn huis.