Dichters van het nieuwe millennium (3 en slot): Het blonde beest

Dit is het vervolg op  ‘Dichters van het nieuwe millennium (1)’ en ‘Dichters van het nieuwe millennium (2)’

Vroeger, in de jaren tachtig, noemde je iemand met wie je het niet eens was ‘fascist’. Viel hij of zij nog een beetje mee, dan werd het ‘fascistoïde’, als in: ‘de fascistoïde denkende die-en-die’. Daarmee was elke discussie beslecht, want het oordeel van zo iemand kon onmiddellijk met de vuilnisman mee, die deed niet meer mee. Roelof ten Napel kan dat ook, maar hij is jong dus hij doet niet meer aan het fascisme. Roelof las mijn eerdere beschouwingen over DvhNM en vergelijkt mij met Geert Wilders. In een erg lange beschouwing komt Ten Napel woorden tekort om mij te gispen, en te laken.

Dichters van het nieuwe millennium (2): het veld

Dit is een vervolg op ‘Dichters van het nieuwe millennium (1)’.

De redacteuren en schrijvers van DvhNM hebben het maar lastig met ‘het veld’. Welke dichter hoort waar thuis en hoe kan men hem zo goed mogelijk plaatsen? Daar ligt geen wetenschappelijke interesse aan ten grondslag, dat is een vorm van machtsdenken waar de gemiddelde academicus weliswaar tegen hoort te zijn, maar waar hij toch af en toe aan meedoet omdat hij er een beetje opgewonden van raakt. Marc van Oostendorp (ooit gratis professor in Leiden omdat het Meertensinstituut zijn salaris doorbetaalde, want ook ijdelheid is niet alle wetenschappers vreemd) toont dit dilemma mooi in zijn ‘recensie’ op het boek (hier te lezen). Deze is verpakt als lofzang, maar de close-reader die door alle wateren is gewassen ziet hoe de landmijnen die hij zelf aanlegt een voor een ontploffen.

Dichters van het nieuwe millennium (1)

Bij de lezing van Dichters van het nieuwe millennium, Nederlandse en Vlaamse poëzie in de 21e eeuw (voortaan: DvhNM), een boek onder redactie van Jeroen Dera, Sarah Posman en Kila van der Starre.

Alles kan ik verdragen. Het verdorren van de bomen, in een laat seizoen, stervende bloemen, in de knop gebroken, het hoekje aardappelen kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge wetenschappers in zelf-volgeschreven boekjes, heel vlijtig bij elkaar getypt, ze zijn een beetje slap nog en gewend te luisteren naar hun baas, die wetenschappers – hoe ze in en uit hun eigen bedjes stappen, incest bedrijvend: nee.