Kettingrokers sterven uit

Een koppenmaker met humor – ‘Kettingroker sterft uit, jongere rookt af en toe peuk’ – bracht me even terug naar mijn jeugd. Toen rookte iedereen. Jean Paul Sartre rookte. Joop den Uyl en Hans Wiegel rookten. Alle tv-presentatoren rookten, ook als ze op tv waren. Mijn ouders rookten. Bijna al mijn ooms en tantes rookten, wat zeg ik: rookten ketting. Als er familiebijeenkomsten waren, stond de woonkamer letterlijk blauw. Mijn opa’s rookten. Alleen mijn ene levende oma rookte niet. Zij rookte mee en is aan longkanker overleden.

Advertentie

Alles komt door Connie

Een merkwaardig stuk, ‘Het begon met een wijkende kringspier’. De schrijver ervan, Joost de Vries, opent met een herhaling van de lijst van vier dichteressen en één uitgeefster die Ilja Leonard Pfeijffer in zijn boek Brieven uit Genua zegt te hebben beslapen. Met enig genoegen schraapt De Vries de ketel leeg, waarna hij ook nog wat andere ‘kwesties’ van recente datum tegen het licht houdt. Hij is de literaire journalist. Hij geeft alleen maar door. Die schrijvers, die hebben zich overgegeven aan roddelzucht en aan het slechten van de wand tussen het persoonlijke en het literaire. Dat deze wand net als de Berlijnse Muur is gevallen, komt door het boek I.M. van Connie Palmen. 

House of Cards (bis)

Wat afschuwelijk, series. Je begint eraan en het is net als met sommige drugs onmogelijk om te stoppen. Niet dat ik ooit drugs gebruikte. Maar ik keek wel vaak series. Netflix is opium voor het volk. Erg lekkere opium.

HR manager doet tai chi

Ik wandel tegenwoordig niet alleen minimaal 10000 passen per dag, ik zit op tai chi. Jaren heb ik niet naar mijn lichaam omgekeken en nu ben ik van het plan het nog heel veel jaren wel te doen.

Heeft u uw spaarkaart bij u?

Ik heb een spaarkaart bij de kapper. Twaalf stempels betekenen 50% korting. Toen ik vorige week een afspraak maakte, was ik elf stempels ver. Na de‘behandeling’, die als gewoonlijk was begeleid door verhalen over verre vakanties en de in verre landen genoten etenswaren (‘schnitzels zo groot als deurmatten, meneer, maar ik had mijn bordje na een half uur keurig leeg’), haalde ik, afgeborsteld en weer helemaal fris voor de zomer, met enige triomf het kartonnetje tevoorschijn.

House of Cards

Series. Ik begin er laat aan en dan jaag ik ze er in een hoog tempo doorheen. Vorig jaar in november en december keer ik alle seizoenen van Dexter, sinds kort ben ik ‘bezig’ met House of Cards. Dexter is een psychopaat die alleen maar kan functioneren als hij zijn ‘dark secret’ met zo weinig mogelijk mensen hoeft te delen. Francis – Frank – Underwood is net zo alleen en heeft net zo veel geheimen als Dexter, maar hij speelt op een ander bord. Dexter is een seriemoordenaar, Underwood is geobsedeerd door macht. Allebei krijgen ze, ongeveer, wat ze willen.

Lezen (83): Frank Wedekind / Lucile Hadžihalilović

Wat een merkwaardige film, Innoncence  van Lucile Hadžihalilović. Ik zag hem gisteravond, samen met een interview waarin de regisseur uitlegt dat ze haar eerste avondvullende film heeft gebaseerd op de novelle Mine-Haha van Frank Wedekind. Dat is ook al zo’n merkwaardig geval.

Lezen (82): Simenon

Toen ik wakker werd, filterde door de gordijnen van ongebleekt linnen een mij welbekend gelig licht de kamer in. Onze ramen op de eerste verdieping hebben geen luiken. Geen enkel huis in de straat heeft ze. Ik hoorde op het nachtkastje het getik van de wekker en naast mij de ritmische ademhaling van mijn vrouw, bijna even luid als die van patiënten in films tijdens een operatie. Ze was toen zevenenhalve maand zwanger. Net als vroeger met Sophie moest ze vanwege haar enorme buik op haar rug slapen.

Lezen (81): Laurent Binet

Voor drie euro kocht ik HhhH, Himmlers hersens heten Heydrich van Laurent Binet. Op de Franse pagina staat, in potlood: ‘Van Theo, 14/11-2011’. Op de binnenkant van de band, half verscholen onder het stofomslag, is een foto van een oude meneer geplakt. Op de achterzijde van die foto: 7 juni 1934 – 27 april 2012. In hetzelfde handschrift, dus ik vermoed niet dat de foto de vorige eigenaar van het boek afbeeldt. Misschien is het Theo wel, de man die zijn gift dan ongeveer 5,5 maanden overleefde.

Lezen (80): Louis Couperus

Op de Haagse boekenmarkt kocht ik afgelopen donderdag het verzamelde werk van Louis Couperus. Niet de volledige werken, die tussen 1987 en 1996 verschenen, maar de ‘omstreden’ twaalfdelige editie die Van Oorschot in de jaren vijftig uitbracht. Ik vermoed dat het om de herdruk uit 1975 gaat. Dat zal ik woensdag weten, dan arriveert het pakket dat de antiquaar dinsdag zal verzenden. Ik kon die twaalf banden niet meenemen, ik had andere verplichtingen in de Hofstad: Rutger vierde zijn verjaardag van vier dagen eerder.