Toen ik vorige week zondag in Antwerpen op perron 1 de trein richting Oostende besteeg, werd mijn coupé korte tijd later bestormd door negen kinderen. Allemaal ergens tussen de zeven en de tien jaar oud, allemaal nogal luidruchtig. De moeders, drie in getal, volgden even later, met karretjes, koffers en plastic tassen. Voor het eerst kon ik van dichtbij bekijken wat ik wel wist, maar nog nooit had gezien: orthodox-joodse vrouwen bedekken hun haar met een pruik. Ze gebruiken nep-haar om hun echte haar te verbergen voor de niet met hen getrouwde man, voor mij bijvoorbeeld, een man die zich waarschijnlijk niet zou kunnen beheersen als hij de gouden, of bronzen, of zwarte, of rode lokken van die vrouwen onbedekt zou aanschouwen. Doorgaan met het lezen van “Van het haar bedekkende pruiken en hoofddoekjes”
Categorie: Oostende
Kleine dingen & de vrijheid
Op sommige dingen kun je altijd bouwen. Als je net je fiets van het slot hebt gehaald, begint het te regenen. De trein die je echt niet mag missen om op tijd te komen, heeft vijftien minuten vertraging. In de supermarkt is het brood uitverkocht, op drie halfjes melkwit na. Yuri van Gelder neemt een biertje samen met zijn Braziliaanse vriendin en moet naar huis. Want de sportbestuurders kunnen het niet hebben dat iemand een slecht ‘rolmodel’ is voor de jeugd en voor andere sporters. Alsof je hele leven in de ringen hangen zo’n fijn voorbeeld is. Bovendien: Maurits Hendriks, dat is een lekker ding. Wat ik maar wil zeggen, is: na mijn terugkomst uit Oostende gaat in Nederland alles fout en slaat het zinloos moralisme als altijd keihard toe. Het lijkt wel een patroon. Doorgaan met het lezen van “Kleine dingen & de vrijheid”
There is a light and it never goes out
Vrijdagnacht liepen Miekel en ik over de Albert I-promenade in Oostende. Hij vroeg me wat ik zo bijzonder vind aan de stad, iets wat ik niet meteen kon beantwoorden. Ik had de juiste woorden niet paraat en zei daarom: ‘Het is zoiets als jouw liefde voor de Beatles.’ Miekel is al een decennium of vier fan van de Beatles, waar hij alles van weet. Toen ik op de middelbare school zat werd ik daarom een tijdlang fan van de Rolling Stones, een dwaalleer die ik inmiddels, opgelucht, heb verlaten. Je kunt niet eeuwig een puber blijven. Zo gemakkelijk kwam ik er natuurlijk niet mee weg. Doorgaan met het lezen van “There is a light and it never goes out”
We dachten dat het Wim was
Toen Miekel en ik de muziekzaal van De Grote Post inliepen, stond een stelletje te zoenen. Miekel ergerde zich onmiddellijk. We zijn toch geen zestien meer, zag je hem denken. Even later, we waren inmiddels achterin de zaal, kwam het stelletje onze kant oplopen. ‘Die man lijkt erg op Wim Helsen,’ zei ik. ‘Hij lijkt er wel op, maar volgens mij is hij het niet,’ zei Miekel. (niet-)Helsen en zijn veel jongere vriendin gingen tegenover ons zitten, op de trappen naast het podium. De vrouw was duidelijk verliefd. De man hield het een beetje af, al liet hij zich soms verleiden tot een innige tongzoen, waarbij vooral haar tong overuren maakte. Doorgaan met het lezen van “We dachten dat het Wim was”
Friend with benefits – het beste uit twee werelden
Na 26 jaar zag ik een vriendin uit Leuven – waar ik zes maanden woonde in een kamer waarboven een bordje ‘nooduitgang’ hing – terug. Ze was niks veranderd, althans, haar uiterlijk was nog precies hetzelfde als in 1988 en 1989, toen ik met haar optrok. Dit is bedoeld als compliment, want soms is stilstand een vorm van vooruitgang. Haar manier van praten had wel een metamorfose ondergaan. Was ze toen nog een zeer brave & welopgevoede jonge vrouw die mij af en toe de les las, nu bleek ze zich te hebben ontpopt tot een zelfverzekerde vrouw die nergens meer van verschiet. Doorgaan met het lezen van “Friend with benefits – het beste uit twee werelden”
net uit het gips
Chrétien Breukers zat een week in Oostende en ik kwam een paar dagen langs. Op een regenachtige ochtend vertrokken we met de kusttram naar Sint-Idesbald, onderdeel van de vrijwel aan elkaar gegroeide rij kustdorpen daar. Kleine villa’s, dorpskernen, maar toch vooral veel flats met kleine appartementen en kleine balkons – kleinere versies van de flats uit de jaren zestig en zeventig die langs de promenade van Oostende staan – en die daar in de loop der jaren toch een heel eigen soort schoonheid hebben verworven, omdat het patina van de tijd de lelijkheid van een mild melancholisch laagje heeft voorzien. (Ah, het patina van de tijd! Als dat toch eens in tubes werd verkocht, dan smeerden we er de hele wereld mee vol. Maar nee, we moeten rustig wachten tot de tijd het zelf aanbrengt.)
Die gepatineerde lelijkheid werkt toch beter in Oostende dan in kleinere gemeenschappen; daar is die…
View original post 712 woorden meer
Die Welt von Gestern – nieuwe Vlaamse wetten
Mijn bezoekers wilden, samen met mij, gaan eten. Couscous. In een restaurant dat op Tripadvisor veel sterren heeft. Het was nog niet echt etenstijd, maar we hadden honger. Omdat het hoogseizoen is, twijfelden we of we er wel een plek zouden kunnen vinden. Toen we eenmaal voor de deur stonden, bleek de hele eetzaal leeg. Opgelucht stapten we naar binnen. In Vlaanderen gaan de mensen nu eenmaal wat later eten, dus wij zaten zo meteen alvast goed. Er kwam een man achter de toog vandaan en die zei: ‘Ik heb op woensdag en donderdag gesloten. Dan heb ik mijn vrije dagen. Ik zit hier nu even met mijn zoon wat te drinken. Maar we zijn dus dicht.’ Doorgaan met het lezen van “Die Welt von Gestern – nieuwe Vlaamse wetten”
Richard Rijkens komt naar Oostende
In mijn nieuwe boek speelt de schrijver Richard Rijkens, gemodelleerd naar A.H.J. Dautzenberg, een belangrijke rol in het derde en een-na-laatste hoofdstuk. Hij komt naar Oostende. Mijn verblijf hier is in wezen dus studie. Daarnaast ben ik aan het doorbreken in het buitenland, waarvoor ik binnenkort subsidie zal aanvragen. Literatuur is een exportartikel en schrijvers mogen binnen het culturele veld eindelijk wel eens de positie krijgen die hen toekomt, vergelijkbaar met die van popmuzikanten en klassieke orkesten (en ensembles). Doorgaan met het lezen van “Richard Rijkens komt naar Oostende”
Nummer 3 kwam aan zonder ruiter
Ik was nog nooit naar de rennen op de Wellingtonbaan geweest tijdens wedstrijden. Altijd als ik in Oostende kwam, waren die net voorbij of zouden die de dag na mijn vertrek plaatsvinden. Gisteren had ik, eindelijk, geluk. Voor acht euro kon ik een kaartje kopen en OostendeKoerse bezoeken. Mijn hart klopte vol verwachting toen ik via de hoofdingang naar binnen stapte – recht in de geur van gebakken frieten en worst en hamburgers. En in het geluid van muziek-achtige tonen. Ik had geen zin om daar op te letten. Ik kwam hier voor iets anders. Maar voor wat? Doorgaan met het lezen van “Nummer 3 kwam aan zonder ruiter”
Alle meisjes heetten Lieve
Tijdens mijn middagwandeling werd ik aangesproken door een knappe blonde vrouw, ongeveer van mijn leeftijd. Ik bevond mij op de Langestraat, vlakbij het voormalige restaurant In de stad Kortrijk. ‘Dag Chrétien,’ zei ze. Ik groef in mijn geheugen. Bladerde door het plaatjesboek van mijn jeugd. Zocht vergeefs naar een aanknopingspunt. ‘Ik ben het, Lieve.’ Plotseling ging het licht aan en was ik in Leuven, 1988. Alle meisjes heetten toen Lieve, behalve Barbara. Ik heb geen flauw idee waarom die naam ergens midden in de jaren zestig in Vlaanderen zo enorm populair is geweest. Het is niet meteen de mooiste naam aller tijden. Doorgaan met het lezen van “Alle meisjes heetten Lieve”
Weblog van Chrétien Breukers 