Maand: maart 2018

Fragment uit Het huis van de drenkelingen

Het huis van de drenkelingen is een met enige moeite tot een boek van 144 opgeblazen novelle van Guillermo Rosales. Een wat moeilijke man, een schizofreen, die leefde van 1946 tot 1993, het jaar waarin hij er na veel leed en ellende een eind aan maakte. De novelle speelt zich af in een opvanghuis voor geestelijk ontspoorden in Miama, de meesten net als Rosales van Cubaanse afkomst. Mooi wordt het nergens. Toch weet Rosales in al zijn gekte een helderheid te bewerkstelligen die tot het eind door alles heenkijkt. Als je zo kunt schrijven, heb je het sowieso niet gemakkelijk. Het huis van de drenkelingen deed me denken aan Villa des Roses van Willem Elsschot, maar dan in het schizofreen. Doorgaan met het lezen van “Fragment uit Het huis van de drenkelingen“

Advertentie

Ongelovig katholiek (6) – Goede Vrijdag

Weblog van Chrétien Breukers

Op de lagere school gingen we klassikaal ter kerke op Witte Donderdag en, vooral, op Goede Vrijdag. De hele school, onder leiding van het licht-bigotte schoolhoofd.

Tijdens de mis op de vrijdag was onze pastoor, Nijhoff, in staat om zijn aangeboren theaterneigingen ten volle te ontplooien. Hij riep de manier waarop Jezus naar de executieplek werd geleid op in bronzen bewoordingen. Er vielen klappen, letterlijk, althans, wij voelden hoe de karwats van die nare sadisten, die Romeinen, op ons neerkwam.

De kruisiging werd kracht bijgezet met vuistslagen op het altaar; voor elke spijker één. Je voelde hoe je vlees open spleet, botten werden versplinterd, je proefde het bloed in je mond. Of was het azijn, de vloeistof die weer andere ellendelingen Hem te drinken gaven? Het  ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’ joeg de laatste geloofsijver (en, paradoxelerwijs, alle geloofstwijfel) uit ons weg. Daar, tussen…

View original post 243 woorden meer

Lela Zečković overleden

Op 9 februari is Lela Zečković overleden. Ze was vertaalster, wetenschappelijk medewerker en tussen 1959 en 1990 de echtgenote van Hans Faverey, van wie ze na 8 juli 1990 de weduwe werd. En ze is de dichter van één bundel en een handvol ongebundelde tijdschriftpublicaties. De bundel heet Belvédère en verscheen in 1981 bij Querido. Ik heb hem niet bij de hand, helaas, en kan er dus ook niet uit citeren.

Er verschenen twee stukken naar aanleiding van haar dood. Martin Reints herdacht de dichter in De Groene. Het stuk is hier te lezen. Marc Kregting schrijft over haar poëzie in een aan een essayistisch werk gewijd feuilleton. Reints en Kregting citeren allebei een gedicht dat mij doet denken: herdrukken, die bundel (met de ongebundelde gedichten als bonustracks). Op DBNL zijn wat gedichten uit tijdschriften van haar te lezen. Ik neem het gedicht dat Kregting citeerde hieronder over. Het is schitterend, en vanaf het moment dat hij het overnam wat mij betreft klassiek. Doorgaan met het lezen van “Lela Zečković overleden”

Ernst Jandl: misschien wordt het beter

‘Een gedicht schrijven waarmee je in de Hitlertijd niet in een KZ zou zijn beland, deugt niet.’ Waarom weet ik niet, maar dit soort uitspraken irriteert me. Het is die gemakkelijke samensmeding van politiek en lyriek die mij de kast opjaagt en er bijna niet meer af krijgt. Zelfs als die uitspraak gedaan is door Ernst Jandl, Oostenrijks dichter en taalkunstenaar, kan ik er niet tegen. Ik snáp wel wat hij bedoelt. Ik wil zelfs aannemen dat de bewering niet gratis is. En toch. Doorgaan met het lezen van “Ernst Jandl: misschien wordt het beter”