Elke zondag dat ik in Nijmegen ben, fiets ik voor 9 uur of voor 10.30 naar de Mariageboortekerk. Daar woon ik de mis bij. Ik ben er nieuw, niemand kent me; het is een heerlijke tussenfase, tussen onbekend en min-of-meer-bekend. Ooit komt er een einde aan. Doorgaan met het lezen van “Godschaamte en bittere melancholie”
Categorie: Zonder categorie
In de metro (41): Een droom over een vliegtuig
In de metro denk ik na over mijn droom van vannacht. Ik lig op een veld, het gras is droog, de temperatuur aangenaam, er zijn heel veel mensen in de buurt, zij liggen ook, en we wachten allemaal op iets. Er komt een vliegtuig over, dat wil zeggen: een heel groot vliegtuig is bezig met overkomen, heel laag hangt het vliegtuig, over een paar seconden moet het echt hoog in de lucht zijn – en dan breekt het ding in twee stukken en stort neer, niet ver van de plek waar ik en alle mensen om mij heen liggen. Het lijkt net of iemand een stuk brood breekt en dat naar beneden gooit. Niemand staat op. Ik denk: Dit hoef ik niet per se als eerste te zien, ik wacht wel even tot het ergste voorbij is. Doorgaan met het lezen van “In de metro (41): Een droom over een vliegtuig”
Fragment uit: The wallcreeper
Samuel Coleridge schreef ‘The Rime of the Ancient Mariner’, een beroemd gedicht met in elk geval twee klassieke regels: ‘Water, water, everywhere, / Nor any drop to drink.’ Over dit gedicht hebben de twee hoofdpersonages uit The wallcreeper van Nell Zink het in onderstaand fragment. Het is een dun boek, een roman in fragmenten; en toch gaat het over alles en is het, op de koop toe, zeer geëngageerd. Op een wat ruwe, onbehouwen en zeer humoristische manier, die vooral zit in de toon die Nell Zink aanslaat. Want schrijven is niet zozeer een kwestie van stijl, schrijven is een kwestie van toon. En de toon die Zink aanslaat, maakt The wallcreeper voor mij een van de beste boeken die ik dit jaar las. Op de valreep. Als ik lijstjes maakte, kwam ze er op voor. Doorgaan met het lezen van “Fragment uit: The wallcreeper“
Jaroslav Rudiš: Het volk boven
Over: Het volk boven, Jaroslav Rudiš, vertaald uit het Tsjechisch door Edgar de Bruin, Nobelman, 2017
Hoe spreekt iemand die uit het ‘gewone’ volk afkomstig is en zich, met moeite, door het leven worstelt. Ik weet het niet. De Tsjechische schrijver Jaroslav Rudiš doet in zijn boek Národní třída, onlangs vertaald als Het volk boven, een poging om die taal te benaderen. In deze korte roman horen we het verhaal van Vandam, genoemd naar de Belgische acteur Jean-Claude Van Damme. Het is een verhaal vol ontworteling, hang naar het verleden, onvrede over het heden, geweld (Vandam slaat er nogal snel op los) en liefde die zich niet kan uiten. Doorgaan met het lezen van “Jaroslav Rudiš: Het volk boven“
Ongelovig katholiek (6) – Goede Vrijdag
Op de lagere school gingen we klassikaal ter kerke op Witte Donderdag en, vooral, op Goede Vrijdag. De hele school, onder leiding van het licht-bigotte schoolhoofd.
Tijdens de mis op de vrijdag was onze pastoor, Nijhoff, in staat om zijn aangeboren theaterneigingen ten volle te ontplooien. Hij riep de manier waarop Jezus naar de executieplek werd geleid op in bronzen bewoordingen. Er vielen klappen, letterlijk, althans, wij voelden hoe de karwats van die nare sadisten, die Romeinen, op ons neerkwam.
De kruisiging werd kracht bijgezet met vuistslagen op het altaar; voor elke spijker één. Je voelde hoe je vlees open spleet, botten werden versplinterd, je proefde het bloed in je mond. Of was het azijn, de vloeistof die weer andere ellendelingen Hem te drinken gaven? Het ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’ joeg de laatste geloofsijver (en, paradoxelerwijs, alle geloofstwijfel) uit ons weg. Daar, tussen…
View original post 243 woorden meer
Menno Wigman (1966-2018)
Menno Wigman ontmoette ik voor het eerst tijdens de Beurs voor Kleine Uitgevers in 1987. Ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat het ooit 1987 is geweest en toch weet ik uit dat jaar (en uit de periode 1983-1995) soms nog meer dan uit de periode die in 1995 begon en zich nu langzaam naar een einde sleept. Samen met Rob van Erkelens stond ik op die beurs het blad Tristan te verkopen, een literair tijdsschrift (geen spelfout). Menno had een stand voor zijn blad Nachtschade – iedereen was bezig met het maken van blaadjes, het typen van stukken voor blaadjes, het rondbrengen van blaadjes, het verkopen van blaadjes, het ten grave dragen van blaadjes, om vervolgens nieuwe blaadjes op te richten – het was een dynamische én landerige tijd, New Wave was de muziek en als er al werd gedanst, keek iedereen naar beneden tijdens het dansen (‘kwartjes zoeken’). Doorgaan met het lezen van “Menno Wigman (1966-2018)”
Woody Allen: trial by media
De beschuldigingen van Dylan Farrow aan het adres van haar voormalige stiefvader Woody Allen zijn ooit onderzocht, en van tafel geveegd. Lang geleden. De controverse bleef altijd een beetje boven de regisseur hangen. Nu, in de nasleep van #metoo, heeft Farrow de beschuldigingen herhaald. Een nieuw onderzoek komt er niet. De ‘veroordeling’ van Allen verloopt via de media en daarom maakt hij geen schijn van kans, minder in elk geval dan toen de aantijgingen zijn onderzocht. Iedereen in ‘de filmwereld’ laat hem vallen. De schrijver, comedian, regisseur en scriptschrijver die zijn hele oeuvre rond een getroebleerde seksualiteit componeerde, ik bedoel, het was geen geheim dat hij op zijn minst een randje had, wordt aan het eind van zijn carrière aan de schandpaal genageld voor een thematiek die zijn hele carrière bepaalde. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Ik weet niet of dit ‘terecht’ is, of onterecht. Mochten de beschuldigingen waar zijn, dan moet hij worden veroordeeld, maar ik weet niet of die beschuldigingen waar zijn en zoals het nu loopt, zal niemand ooit weten of de beschuldigingen waar zijn; het wordt een zaak van geloof: spreekt Farrow de waarheid, of Allen? Geloof is een slechte raadgever in dit soort zaken. Ik weet wel dat ik de morele superioriteit van Hollywoodacteurs bijna niet kan verdragen. Het goede nieuws bij dit alles: geen Colin Firth meer in de films van Woody Allen, als er nog films van Woody Allen uitkomen.
Zie: The Guardian.
ik kan nu niet praten (ik sta in het paleis)
Rob van Essen maakte kennis met Praag.
1
Je mag niet klagen over de drukte in Praag als je daar zelf drie dagen lang een lichaam aan toevoegt – maar leeg is het er niet. Trage rijen bewegen zich door de smalle straten van de oude stad, over de Karelsbrug, omhoog naar de Burcht, en weer terug, alsof een filmmaatschappij bezig is met een opname waarvoor duizenden figuranten in vrijetijdskleding zijn opgeroepen, uit alle delen van de wereld. En ze hoeven weinig te doen, alleen maar een beetje rondkijken en zo nu en dan een trdelník kopen, een verondersteld traditioneel broodgerecht waarvan de stalletjes een zelfde weezoete geur verspreiden als de Nutella-winkels in Amsterdam. Qua drukte is Praag Amsterdam-over-een-paar-jaar. Maar kijk, ook dat is slechts schijnbaar. In de oude stad slaan we vanuit de beklemmende drukt een zijstraatje in naar een café dat ooit gefrequenteerd werd door Kafka en Max Brod en anderen uit diezelfde literaire kring…
View original post 2.172 woorden meer
De Japanner en de varkenspoot
Er bestaat een Japanse reisgids waarin U Medvídků wordt aangeraden. Het hotel én het restaurant. Elke keer als ik in de gelagkamer zit, zijn er daarom ook Japanners. Met een gids in de hand. Die ze lezen terwijl ze daar zitten, waarschijnlijk om erachter te komen wáár ze zijn beland. Je ziet aan hun gezichten dat het vertaalmoment – ergens tussen hun hoog-esthetische en culinair verfijnde land en Praag zijn ze verloren gelopen – nog moet komen. De authenticiteit waarin ze terecht zijn gekomen is verwarrend en met geen Japans woord te bevechten. Doorgaan met het lezen van “De Japanner en de varkenspoot”
Ronaldo – het koningsoffer
Het is anders dan toen, maar het is nog steeds: Ronaldo!
Mensen die niet van de voetballer Cristiano Ronaldo houden, dat zijn helaas geen mensen. Dat zijn gevoelloze houten klazen die per ongeluk een omhulsel van vlees en wat aders vol restbloed hebben gekregen. Verwijten over ijdelheid of zelfs narcisme zijn onzinnig. Je gaat de regen ook niet kwalijk nemen dat hij nat is. Ronaldo denkt maar aan één ding – en daarin verschilt hij van bijna alle andere mannen. Andere mannen willen namelijk een ander ding en daarom zijn zij geen Ronaldo.
View original post 496 woorden meer
Weblog van Chrétien Breukers 