Schatbewaarder

Dat was gezellig: cellen in de modder.
Maar u moest zo nodig naar het vaste land.
Meercellig worden. Groeien. Hersens krijgen.
Ledematen. Sierlijk haar. U wilde huizen bouwen.

Klei en leem, baksteen en beton. Metropolen
maken, breken, tekenen. U werd geschiedenis.
Zo levend, wrekend, zo bijzonder en banaal.
Daar liet u het vervolgens niet bij zitten.

Uw landschap werd cultuur. De mens
geen moordenaar of jager meer, maar boer
of stedeling. Ik ben uw dichter en ik breng
vandaag al die hoedanigheden bij elkaar.

In de jaren die mij nog gegeven zijn, leg ik
uw leven vast. Ik breng uw biografische gegevens
op een website bij elkaar. Ik leg u, nogmaals,
vast. In dit heelal. In melkweg, zonnestelsel

en op aarde. Ik breng u naar Europa, Nederland.
Naar Utrecht. Naar de grens tussen De Bilt
en Utrecht-Stad. Ik blader de kalender naar 2009.
26 november. De tijd: zo ongeveer half een.

En laat u nooit meer gaan. Ik breng u in een
diepe slaap. Ik prik u op. Zorg dat bederf geen vat
op u kan krijgen. U, geschiedenis. Klik erop
en kijk: dit was vandaag. U, mijn collectie,

ik, uw onverbiddellijke schatbewaarder.

© Chrétien Breukers, 26 november 2009

Gelegenheidsgedicht voor een “inspiratiebijeenkomst” van Erfgoed Utrecht. Geschreven op Landgoed Oostbroek. Daarna kreeg ik de griep, maar dat is gewoon toeval.

Advertentie