Domweg gelukkig & beaat lachen naar Tom Lanoye

Toen ik vanmiddag om 13:19 uur in Oostende arriveerde en de eerste zeemeeuwen hoorde, besefte ik ineens iets heel wezenlijks: als ik in Oostende ben, ben ik gelukkig. Het gevoel overkwam me, zonder voorbehoud. Een van de plekken waar ik oud zou willen worden, af en toe kijkend naar de zee, elke dag rondwandelend door die fascinerende stad, is Oostende (hallo lieve uitgever, die een appartement wil kopen waarin ik twee meesterwerken ga schrijven – het huis is alleen van mij als er minder dan 150000 exemplaren van die twee boeken worden verkocht, dus een echt risico loopt u bij de huidige vastgoedprijzen niet). Mijn Mekka, of Gran, ligt op een kilometer of twintig à dertig van Brugge.

Advertentie

Anton Bruckner en Adriaan van Dis

Van alle componisten die ik ken, zou ik het liefst een tv-interview willen zien met Anton Bruckner. Misschien nog liever dan met W.A. Mozart of Johann Sebastian Bach. Of met Richard Wagner. Of, en zo voort. Ik zou die neurotische man eens aan het woord willen horen over alles wat hem vooruit joeg en angst inboezemde. Over de manier waarop hij de maten van zijn composities nummerde, om ‘overzicht’ te houden. Over zijn hang naar erkenning, een erkenning die hem pas zo laat in zijn leven ten deel viel, toen het eigenlijk al niet meer hoefde en zijn hart al was versleten.

In Enschede en omstreken

Stan de Jong had een auto gehuurd. Een Toyota, heel klein, als je op de knop voor het ontgrendelen van de deuren drukte, gaf het hele ding een paar seconden licht uit allemaal lampen waarvan de functie mij, als niet-autorijder, volledig onduidelijk was. Eenmaal geïnstalleerd, bleek er ook een achteruitkijkcamera in te zitten en als Stan ons in beweging wilde zetten, deed het autootje eerst een keer heel hard vroem. Daarna reden wij, zij het dat we er bij snelheden hoger dan 100 kilometer ook bij schudden.

De dwergplaneet Ceres: something mysterious

Over de dwergplaneet Ceres, Michel Tournier, Rembrandt van Rijn, onvatbare kunst en Billie Holiday

Gisteren las ik dit artikel, over de dwergplaneet Ceres die zich, alsof het een figuur uit een kinderserie is, van het ene moment in- en weer uit de plooi kan halen. Eerst zaten er kraters in en die zijn nu verdwenen: ‘Ceres, the largest object in the asteroid belt between Mars and Jupiter, should be riddled with craters. But when NASA’s Dawn spacecraft started orbiting the dwarf planet last year, scientists were surprised to find it was relatively smooth. In a study published Tuesday in Nature Communications, researchers conclude that something mysterious must have erased the marks.’

Kamperen in Duitsland

‘We gaan kamperen in Duitsland,’ zei de vrouw tegenover me in de trein tegen haar vriendin. ‘Een wandel- en kampeertocht van veertien dagen.’ De vriendin keek verrast op: ‘Jij houdt toch niet van kamperen?’ ‘Nee, maar Johan vindt het fijn. En daarom ga ik mee. Het is tenslotte zomervakantie.’ ‘Hoezo?’ ‘Nou ja, dan ga je met elkaar ergens heen. Het was allemaal al zwaar genoeg, voor hem, de laatste tijd.’ ‘Hoe is het daar eigenlijk mee, zie je die ander nog?’ ‘Niet meer. Hij wil niet meer afspreken omdat ik met Johan getrouwd blijf en daarom maar om de drie weken tijd voor hem heb.’ Ze keek erbij of ze ten onrechte door het noodlot werd tegengewerkt.

Stelletjes in de Albert Heijn

Weinig is erger dan stelletjes in de Albert Heijn. Vooral als ze niet precies tot overeenstemming kunnen komen over wat ze moeten kopen. Het zijn de in het openbaar voortgezette schermutselingen die, eenmaal in schijnbare harmonie buitenshuis gearriveerd, veranderen van ‘Nee, ik vind het niet fijn als je het doet met Johan’ in ‘Je weet best dat ik niet van paprika houd… koop dan ook GEEN paprika’. Ik stond iets na zes uur naast een dergelijk koppel bij de groenten- en fruitafdeling; hun paprika was een extra bakje perziken (‘Ja, ze zijn in de bonus, maar twee bakjes krijgen we niet meer op voor de vakantie’) en hun Johan heette George, spreek uit Gé Or Ge, een naam die de man zich liet ontvallen toen zijn vrouw net iets te lang over die twee bakjes door bleef emmeren.

Denken aan Joseph Roth

Hotel Savoy in Łódź. Nog steeds te bezichtigen.

Omdat ik volgende week naar Oostende ga, denk ik aan Joseph Roth. De schrijver verbleef ook een poos in deze stad, maar niet in een van alle gemakken voorzien appartement aan de Hertstraat. Hij moest er, zoals altijd sinds hij in 1933 uit zijn taalgebied in ballingschap was gegaan, bedelen om het bestaan. Vaak deed hij dat bij Stefan Zweig – een veel minder goede schrijver dan Roth, maar wel veel rijker en soms bereid om zijn vriend uit de nood te helpen; al had Roth toch wel wat te jammeren over de selectieve vrijgevigheid van de wereldberoemde Stefan, bijvoorbeeld als die hem alleen een afgedragen jasje gaf, zonder de bijpassende broek. Roth vond, terecht overigens, dat hij beter (en vooral meer) verdiende.

Afscheid van Vicente del Bosque

Gisteren las ik dat Vicente del Bosque opgevolgd gaat worden door Julen Lopetegui. Het zijn nogal schoenen, waarin hij komt te staan. Ik heb Del Bosque altijd zeer bewonderd, al toen hij Real Madrid uit het slop haalde (en daar werd ontslagen wegens te weinig uitstraling, wat natuurlijk onzin was). In 2010 schreef ik (op 4 juli) een stukje over Del Bosque voor De Contrabas. Dat was trouwens niet on-profetisch, want later die maand, een week later om precies te zijn, werd Spanje wereldkampioen. De tekst ging zo:

This is some serious gourmet shit

In de Albert Heijn aan de Vondellaan stond een oude man bij de koffieautomaat. Hij keek me aan en zei: ‘Thuis is de koffie niet zo lekker.’ Ik knikte en wilde verder lopen. Maar er zat hem nog iets dwars, dat kon ik wel merken. Ik had de tijd en bleef even staan. In de hemel trok Carmiggelt een grimas, hij was zijn sardonische zelf.

De restaurantzegels van Albert Heijn

Sinds kort vraagt de caissière van de Albert Heijn weer na elke betaling: ‘Spaart u restaurantzegels?’ Dan buig ik het hoofd, slik even diep en zeg: ‘Nee.’ Deze uitwisseling duurt nauwelijks twee seconden en vervult mij elke keer met schaamte. Ik heb het gevoel dat de juffrouw achter de kassa mij een principiële zeikerd vindt, die niet meedoet aan spaaracties. Dat is niet zo, het ligt oneindig veel ingewikkelder, maar ja, ga dat maar eens uitleggen.