Elia met de raven – een boek weggooien om erger te voorkomen

Vandaag besloot ik om 35000 geschreven woorden weg te gooien. Ik ben geen Simenon of Sartre die dan ‘wel even’ een nieuw manuscript maakt. Mijn beslissing heeft iets grotere gevolgen. Er is niets meer, waar tot voor kort iets leek te zijn, of leek te kunnen ontstaan.

Advertentie

(Niet) lezen (97): René van der Gijp

Gisteren, ik kon niet slapen, keek ik naar een interview met René van der Gijp en zijn ghostwriter Michel van Egmond bij Pauw. Ik kan me nooit onttrekken aan Gijps (hij heeft een bijnaam, zoals het een toffe man betaamt) charme. De manier waarop hij woekert met zijn hersencellen en soms maar net het hoofd boven weet te houden in de eindeloze zee van zijn gevoelens ontroert me.

Lezen (97): Mariëtte Baarda

Leven met migraine is de ondertitel van Kinderen waaien om, het debuut van Mariëtte Baarda. Het had net zo goed: Leven met Mariëtte Baarda kunnen zijn, dan was de migraine slechts achtergrondmuziek geweest, maar de uitgeverij heeft om een of andere reden besloten om het boek de NUR-codes 320 en 860 te geven: ‘Literaire non-fictie algemeen’ en ‘Gezondheid algemeen’. Ik zou het ‘non’ van non-fictie tussen haakjes zetten, en daarmee is Kinderen waaien om dus ‘gewoon’ literair, maar ik snap de uitgeverij wel. NUR 300 is de kortste weg naar minder verkoop. Een kwaal verkoopt beter dan een autobiografisch boek van iemand die nog niet bekend is. Een auteur zonder haakje om een verhaal aan op te vangen is bijna kansloos.

Binnenkort: De Quiet500

Binnenkort verschijnt de Quiet500, het blad dat aandacht vraagt voor stille armoede. Dit in tegenstelling tot de Quote500, waarin de luide rijkdom wordt gecelebreerd. Voor het blad schreef ik een beschouwing, ‘Met andermans geld’ getiteld. Daarin besteed ik aandacht aan een van de interessante hoekstenen van een schrijversleven: het lenen van geld. Verder werkt er een keur van beroemdheden aan het blad mee, van Herman Koch en Anne Vegter tot Hanna Bervoets en Maartje Wortel. En dat voor maar een tientje, waarmee u ook nog eens goed werk verricht.

Het blad wordt op 17 oktober aanstaande gepresenteerd tussen 17.00 en 19.00 uur in Theater De Nieuwe Vorst in Tilburg, samen met de QuietKids, voor de jeugdige lezer. Daar zal onder meer hoofdredacteur A.H.J. Dautzenberg het woord voeren. Komt allen, de toegang is gratis. Info over de presentatie hier >>

Een regenachtige avond in een oud huis

De conducteurs controleerden wel, vanochtend. Zij waren niet van de FNV en deden daarom gewoon hun werk. In mijn coupé kregen vijf mensen een boete. Ik niet. Ik ben een brave jongen. Ik had ingecheckt. Tijdens het inchecken dacht ik aan de Chrétien van dertig jaar geleden, die het risico genomen had. ‘May you grow up to be righteous / May you grow up to be true / May you always know the truth / And see the lights surrounding you’ zong Bob Dylan al, die het wel nog liet volgen door: ‘May you always be courageous / Stand upright and be strong’, dus ik weet niet of ik altijd jong ben gebleven.

Duizend stukken vlees in plastic

In de Albert Heijn was de vulploeg bezig. Twee jongens duwden een kar vooruit. ‘Duizend stukken vlees in plastic,’ zei een van de jongens. ‘Wolla,’ zei de andere. Ik hield mijn pas in tot ze voorbij waren. Bij de groenteafdeling zocht ik naar iets om te eten, maar ik zag niets waar ik zin in had. Het was erg druk in de winkel. Bij de koffieautomaat stond een rij van vier mensen: een bejaarde, een hipster, een vrouw met een bloemetjesjurk en een jonge jongen met dreadlocks. De wereld gaat binnen niet al te lange tijd ten onder en niemand zal gered worden. Niemand, of iedereen.

Lezen (96): Het belangrijkste boek

Iedereen die wel eens een boek leest kent het genoegen van het lezen, de stille triomf als je weer eens een bijzonder boek hebt ontdekt, het een-eekhoorn-sleept-een-eikel-naar-zijn-geheime-bergplaats-gevoel dat je kan overvallen als je, eindelijk, waar wás die auteur al die jaren, een mooie roman van [iemand] hebt gekocht en mee naar huis neemt, gauw, je kunt bijna niet wachten om te lezen.

Met ogen van toen: Het laatste oordeel van Rogier van der Weyden

Rogier van der Weyden heeft ‘emotie’ in de schilderkunst gebracht, maar als je de zaal van het Hospices in Beaune waarin zijn ‘Polyptiek van het Laatste Oordeel’ hangt betreedt, valt er vooral één ding op: de rust die het werk uitstraalt. Ik heb nog nooit een schilderij zo bomvol symboliek gezien dat toch zo in zichzelf gekeerd is. De gang van de zielen naar de hemel of naar de hel gebeurt in alle rust, ook al heeft de schilder diverse gemoedstoestanden op hun gezichten proberen af te beelden. De uitverkorenen schreeuwen het niet uit van vreugde, de verdoemden tuimelen bijna sereen de vlammen in. Alles in dit veelluik lijkt gesmoord te zijn, er ligt een dikke laag tijd op de symboliek die ik zou kunnen reconstrueren, maar die ik niet meer, zoals de middeleeuwer, aan den lijve ondervind. Of wel?

Binnenkort: Dichter uit de bundel, nieuwe bloemlezing

Binnenkort verschijnt Dichters uit de bundel, een vuistdikke niet-canonvormende bloemlezing vol klassiekers en klassiekers-in-wording.

In Dichters uit de bundel zijn de meest recente periode en de vernieuwingen van de hedendaagse Nederlandstalige poëzie in kaart gebracht. Ook laat deze bloemlezing zien hoe de dichter zich tegenwoordig steeds meer buiten de bundel profileert en welke weerslag dat heeft op de poëzie in het algemeen.

Nummer zes met extra kogels

Mijn eerste slaapplek in Amsterdam, het was 1994 en ik had een baan aangenomen bij een boekhandel, lag boven een Chinees afhaalrestaurant aan de Binnen Bantammerstraat. Als je naar binnen wilde, moest je eerst door het restaurant zelf. Mijn kamer was redelijk groot en bevond zich op de derde verdieping. Als ik naar de douche ging, sijpelde er water naar beneden, langs de groen-uitgeslagen wanden van de tweede en de eerste verdieping en de begane grond. De huisbaas beloofde er iets aan te doen. Volgens de andere bewoners beloofde hij dat al een paar jaar.