Het is herfst op de kade. De vijgenboom en het kleine boom-achtige ding ervoor dat ik niet kan plaatsen zorgen voor een explosie van bruin en paars en groen en geel. De grote kastanjebomen verliezen elke dag meer blad. Het is fijn weer voor de honden die worden uitgelaten, ze storten zich, het hoofd voorover, in elke bladerberg en komen er bijna lachend uit tevoorschijn. De buurman van twee huizen naar rechts veegt elke ochtend zijn stoep met een heel grote bezem schoon. Achter hem waaien de bladeren er weer op. ‘Het is een Sisyphusarbeid,’ zei ik gisteren tegen hem. ‘Maar dan is het wel even mooi schoon,’ zei hij. Doorgaan met het lezen van “Herfst op de kade: Toen ik verder ging trok ik een nieuwe streep”
Maand: oktober 2016
Belangrijke gedachten, gedichten – over Nooteboom en (alweer) Dylan
Op Tzum citeert Remco Ekkers uit de nieuwe bundel van Cees Nooteboom: ‘Probeer het, alleen nog maar woorden, geen gevoel, / de macht waarmee ze zichzelf zijn, jij niet meer bestaat / en alleen nog maar luistert, taal weerspiegeld in taal. / Voel hoe je langzaam verdwijnt, buitengesloten,’ nou en zo voort en zo verder. Het hele gruwelkabinet vol nadrukkelijk poëtisch gezweef, en dat in maar vier regels. Toch knap van Cees, om alle poëzie binnen de kortste keren uit de taal te meppen en er een soort catechismustekst voor in de plaats te zetten. Doorgaan met het lezen van “Belangrijke gedachten, gedichten – over Nooteboom en (alweer) Dylan”
Joris van Groningen is jarig
Omdat Joris van Groningen vandaag jarig zou zijn geweest, las ik het mooie in memoriam van Maarten Hell nog eens. Eén zin trof me, omdat ik vergeten was dat wat Hell hier beweert ook inderdaad zo wás: ‘Je kon hem tot grote woede drijven door iets aardigs over Bob Dylan te zeggen en – omgekeerd – iets onaardigs over Harry Mulisch.’ Gelukkig heeft hij de toekenning van de Nobelprijs aan Dylan niet meer hoeven meemaken, zou je bijna denken (en heeft hij mijn volgens hem ongetwijfeld laffe, onterechte verdediging van ’s mans oeuvre nooit onder ogen gekregen). Doorgaan met het lezen van “Joris van Groningen is jarig”
Lezen (100): Viktor Frölke
Dagboek van een postbode, het dagboek dat Viktor Frölke bijhield toen hij werkzaam was als postbezorger (wat iets anders is dan postbode, want een postbode sorteert ook zelf, en bezorgt niet alleen de post die door anderen of een machine is gesorteerd) is goed geschreven. Mooi geschreven, zou ik bijna zeggen, zonder in mooischrijverij te vervallen. Drie dienstjaren duurde het huwelijk tussen de schrijver en het voormalige staatsbedrijf, drie jaren waarin hij zich de voeten onder het lijf uit liep voor net geen drie meier per maand. Toch blijft er iets wringen, als je zijn boek leest. Maar wat? Nou, ik zal het proberen te vertellen.
Wie is er geen Cassandra – Over de AH to go en Elly de Waard
Bij de AH to go stond een vrouw koffie te maken. Ze had haar telefoon in de linkerhand en zette met haar rechter de kartonnen beker onder de tuit. Na enige aarzeling koos ze voor gewone koffie. ‘Ik snap dat je je niet goed voelt,’ zei ze tegen de telefoon. ‘Maar voor dit project is het essentieel dat je vandaag bij de meeting bent. Het kan nu echt niet afgezegd worden.’ Haar koffie was klaar. Ze pakte een dekseltje van de stapel en duwde dat op de beker. ‘Na vanmiddag mag je wat mij betreft drie dagen uitzieken. Ná vanmiddag.’ Ik zag dat het deksel niet goed op de beker zat. Doorgaan met het lezen van “Wie is er geen Cassandra – Over de AH to go en Elly de Waard”
Nare mensen die Limburgers nadeden & Annie Ernaux
Vroeger was alles beter. Behalve de televisieprogramma’s. Gisteren zag ik Mies Bouwman op DWDD Gemist, zij bleek te zijn gevierd omdat ze er heel lang geleden al was en nog steeds niet was gestorven, de televisie in Nederland bestond 65 jaar, en plotseling kwam alles terug, mijn hoofd liep er weer van over, van het ‘amusement’ uit de jaren zeventig, de eindeloze zaterdagavonden vol met diezelfde Mies Bouwman, of met Fred Oster, of Ted de Braak, of Berend Boudewijn, of Martine Bijl, of Jos Brink en Albert Mol, of met humor van André van Duin en de Mounties, of, of, of… Doorgaan met het lezen van “Nare mensen die Limburgers nadeden & Annie Ernaux”
Er was een vogel; en geen zong als hij
E cinere Phoenix
Er was een vogel; en geen zong als hij
wanneer herrijzend uit een dor verleden
van pijn en lust, hij weervond in de mei
een leven zonder maat en zonder reden.Verliefd, verslaafd, gebonden aan de klei,
voegde ik mijn leeg bestaan naar de oude zeden,
hoorde in de stad den zang van elk getij
en in het veld den lokroep van de steden.En steeds die droom: dat ik in het azuur,
eindlijk gezuiverd door het godlijk vuur,
zou stijgen in een wervelwind van vlammen…En inderdaad een gloed heeft mij verblind,
maar het was de aardse gloed, waarvoor elk kind
zich schreiend bergt achter de donkre stammen. Doorgaan met het lezen van “Er was een vogel; en geen zong als hij”
Het leven is geen serie
Omdat ik te onrustig was om te lezen of naar de film te gaan, nam ik een abonnement op Netflix en keek series. De series die ik wilde zien maar die Netflix niet aanbood, downloadde ik illegaal, oh nee, nee, dat deed ik natuurlijk niet. In elke verhaallijn zocht ik naar overeenkomsten met mijn eigen leven. Je staat ervan te kijken hoeveel verhalen over een onbeantwoorde of onmogelijke of heel grote liefde gaan. Ik begon steeds opnieuw aan een serie en dan joeg ik alle afleveringen er in een hoog tempo doorheen. Doorgaan met het lezen van “Het leven is geen serie”
De maatschappij, dat ben jij
Sinds kort is er een COOP in de Rijnlaan, in een pand dat al jaren gedoemd leek om faillissementen op te roepen. Na de Poolse supermarkt en de supermarkt die werd gedreven door een jong echtpaar dat de hele dag duimen zat te draaien, stond het gebouw lange tijd leeg. Je kunt blijkbaar geen toekomst bouwen op wat alcoholisten die het huisbier komen kopen en op mensen die nog gauw een potje tomatenpuree nodig hebben en daarvoor niet helemaal naar de Albert Heijn willen lopen. Maar de COOP lijkt een langer leven beschoren te zijn. Het is er soms zelfs druk. Doorgaan met het lezen van “De maatschappij, dat ben jij”
A little confused, I remember well – over Bob Dylan
In mijn ontvankelijke jaren, in 1979, kreeg ik de lp Bob Dylan: At Budokan. Ik was nogal onder de indruk van Simple twist of fate, gebracht met een laagvliegende viool. Uit de Popencyclopedie (toen nog gewoon een boek, dat je moest doorbladeren) leerde ik dat het nummer van Blood on the tracks kwam, en die plaat moest ik hebben. Ik kreeg hem geloof ik voor mijn volgende verjaardag. De tekst van Simple twist of fate – voor zover ik hem kon verstaan – prevelde ik soms, ik was nogal een romantische knaap, voor me uit als ik op de fiets vanuit Leveroy richting Weert & school peddelde: Doorgaan met het lezen van “A little confused, I remember well – over Bob Dylan”
Weblog van Chrétien Breukers 