Het vreemdste dat ik in de omgang met dichters heb meegemaakt

Het vreemdste dat ik in de omgang met dichters, een merkwaardige bevolkingsgroep, heb meegemaakt is het volgende.

Als redacteur van een poëziereeks kwam ik in contact met een productieve, zeg maar manisch-productieve dichter, die zijn oeuvre uitbouwde met een snelheid die Simon Vestdijk in de schaduw stelde. Simon Vestdijk én Georges Simenon. Elke dag schreef hij minimaal één gedicht, vaak meer, lange gedichten, bladzijden lang, en die gedichten werden samengebracht in dikke dichtbundels. Dichtbundels die in zandkleurige mappen werden opgeslagen. Twee van die mappen stuurde hij me toe.