Jonathan Evenzeer

Jonathan heeft een voornaam zonder e erin. Zijn achternaam is Evenzeer. Die compenseert dat. Sinds 2000 woont hij in een huis in de buurt van Amsterdam samen, met Vera. ‘In 2100 wonen we honderd jaar samen,’ zei Jonathan de eerste jaren nog wel eens, om haar aan het lachen te maken. De afgelopen jaren verdween de grap uit zijn repertoire. Het is nu 2015.

Richtlijnen voor de jaarverslaggeving

Op de Vijverberg zat een knappe vrouw. Ze droeg een witte jurk en daaroverheen een paars vestje. Haar bruine haren had ze opgestoken, maar er waren een paar lokken die zich daar niets van aantrokken. De sneakers die ze droeg detoneerden nauwelijks. Ik ging niet te ver van haar vandaan zitten, want ik wilde zien welk boek ze aan het lezen was.

Zoetemelk en Hinault op de Balijebrug

Gisteren verscheen Utrecht en de Tour van Jeroen Wielaert, een boek vol met herinnering aan die inderdaad magische dagen vorig jaar, toen je Contador gewoon over de Croeselaan kon zien fietsen. In aanloop van de Tourstart schreef ik voor DUIC het stuk ‘Zoetemelk: schijn en wezen op de Balijebrug’, waarin ik iets wat ik kort voor de Utrechtse Tourstart in 2015 zag verwerkte. Hieronder een bewerkte versie. De gebeurtenis die ik beschrijf, is overigens écht gebeurd.

Het was 1975 en ik logeerde in de zomervakantie bij mijn grootouders in Roggel, waar ze in een soort schoenendoos woonden van drie kamers, of kamertjes; een schoenendoos in een lange straat vol dezelfde schoenendozen, een straat voor bejaarden, voor mensen die nog een paar jaar van het leven konden ‘genieten‘ voordat de begrafenisauto, komend vanaf de Kerkstraat, met een slome draai de straat in manoeuvreerde en voor hun huis zou stoppen.