Ik stel me voor dat er al social media waren in de Tweede Wereldoorlog. De instagrampagina van Buchenwald. Hou anderhalve meter afstand! #klappenvoorhetsondercommando. Wat zou dat een event zijn geweest, die oorlog.
Ik kijk naar Knight of cups van Terrence Malick. Waar die film over gaat? Ik denk dat alle films van Malick na The tree of life nergens over gaan. Het zijn zorgvuldig geschoten beelden, die daarna artistiek werden gemonteerd – de teksten die er bij zijn verzonnen, soms als voice over, bevatten de meest gruwelijke gemeenplaatsen, het is alsof je een inkijkje in je eigen gedachten krijgt. Beeld, gemeenplaats, beeld: ik kan er uren naar kijken zonder me te vervelen. Al die mensen, opgesloten in hun dure huizen, goed-functionerende steden, al die rijke mensen, verveelde mensen, mensen die zich nergens druk over hoeven te maken en zich daarom kapot vervelen. Mooie mensen.
Malick houdt nog een beetje vast aan zoiets als een verhaal. Hij probeert iets te vertellen. Maar als ik de kans kreeg om Christian Bale, Cate Blanchett en Natalie Portman anderhalf uur volledig verhaalloos door het beeld te laten lopen, dan zou ik dat doen. Weg met het verhaal. Ik zou wel willen schrijven als een Malick-zonder-verhaal. Kijk, alweer een fragment dat erg mooi is en niets te betekenen heeft in het geheel, omdat er geen geheel is.
Op Beeldbank staan foto’s van mijn geboortedorp Leveroy. En plotseling ben ik op de binnenplaats van een boerderij in de jaren zeventig. Ik voel hoe ik daar sta. De deur. Het raam. De waterbak. De kistjes van de Boerenbond. De tuinstoel en de fiets. Die auto. De doorkijk van De Hooch. De overal aan de waslijn. Ik denk niet dat ik ooit op die plek ben geweest en toch ben ik er, die plek is terwijl ik naar de foto kijk werkelijkheid geworden, hij is echter (en bestendiger) dan de plek waar ik me nu bevind en waar ik dit schrijf. De kerk, op de achtergrond: ik zou die toren nog herkennen als ik dement ben.
Ik heb dit jaar nog geen enkele keer Op1 gezien, of Jinek. Wat mij betreft is er dus niets aan de hand. Ik kan als een personage van Malick rondlopen, wachtend op een gebeurtenis, een gevoel, een event.
Vanochtend werd ik blij wakker. Ik voelde me van teen tot kruin gevuld met verwachting. Het was fijn, een gevoel waar ik eindeloos mee voort kan. Een allesomvattend, ongericht gevoel, en verwachting die in schitterende fragmenten uit elkaar kan vallen, om daarna neer te regenen op mijn scherm. Ik heb voor het eerst in weken zin om iets te schrijven, nee, ik heb voor het eerst in weken weer iets om te schrijven. De rest van een boek dat nergens over gaat, omdat alles erin staat.
Weblog van Chrétien Breukers 