Een ex hield van The Cranberries. Ik niet, om redenen die ik gelukkig vergeten ben. Het was eigenlijk helemaal geen onaardige band, met allemaal normale mensen erin. Normale mensen. En de zangeres, Dolores O’Riordan. Die had een mooie stem en was, naar de mode van die jaren, een beetje een jongensmeisje. De jaren negentig waren al androgyn, soms snap ik niet waar al die mensen zich tegenwoordig druk om maken. Alles kon al, alleen: niet alles is doorgezet en daarom moet er nu over worden gedramd.
Goed. The Craberries dus. Als mijn ex niet The Smiths had opstaan, of Prince, of Madonna, luisterde ze naar The Cranberries. De lp’s No need to argue en To the Faithful Departed horen bij de soundtrack van die jaren; het zei me allemaal niks. Gisteren hoorde ik een liedje van ze – Dreams – en ineens waren ze er weer. Wat ik niet wist: Dolores O’Riordan is al dood. Het stond op google. Dat deed me wel wat. Daarna luisterde ik een uur of zo naar hun liedjes, en daarna was het wel genoeg.
The Cranberries waren misschien gewoon, en zijn nooit ‘iconisch’ geworden, zoals The Cure of The Smiths, maar ze stralen wel precies uit wat de sfeer in het begin en het midden van de jaren negentig was. We wisten het nog niet zo. We waren op zoek. Bijna iedereen was stoer en onzeker. Zelfs als we in een band speelden, zagen we eruit alsof we net klaar waren met ons werk in de belwinkel. Dromen hadden we, in overvloed. En als we niet dood zijn, hebben we die nog.
Weblog van Chrétien Breukers 