Overal uren, en allemaal moeten ze gevuld. Of in elk geval: doorstaan. Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
Kijk niet naar het nieuws. Lees geen nieuws. Het nieuws komt toch wel naar jou toe. Per dag een body count en het aantal nieuw-aangeraakten. Het is elke dag hetzelfde. Und seine Seele kostete Unzucht und Raserei des Unterganges.
Where are you? Dat zeggen de personages in de films van Terrence Malick een keer of vier, vijf per film. Eigenlijk is dat, nu, de beste vraag die je kunt stellen. Waar is iedereen? Waar ben je?
Alle goede voornemens om meesterwerken te lezen, zijn vergeten.
Ik maak alles mee en alles gaat ten onder in hetzelfde zwarte gat. Die film van Von Trier, waarin de wereld vergaat. Een treurig einde. Maar een einde.
Met wie zou ik het einde van de wereld mee willen maken? Het zou wel romantisch moeten zijn.
Ik ben de hele dag blij en zit beaat voor me uit te lachen. Soms zucht ik diep, voor de afwisseling.
On the road gelezen. The lost art of walking herlezen. Boeken over beweging.
Twaalf afleveringen van Friends gezien en me verbaasd over de ironie, waar je in die tijd dus mee weg kon komen. Het is goed-slechte televisie. Best moeilijk om te maken, denk ik. Wat was Courteney Cox nog jong! In een paar afleveringen had ze verkering met Tom Selleck. Met Magnum P.I. Waarom keek ik hier vroeger bijna niet naar?
In de gang is iemand aan het verhuizen. Meestal gaan de deuren dan open en wordt er gegroet. Nu blijft iedereen binnen en wachten we tot het geluid van karretjes en rolkoffers weg is. Daarna komt de schoonmaakster de gang op. Met een mondkapje voor en handschoenen aan. De ruimte moet ontsmet. Niet veel later: het geschraap van meubilair dat wordt verzet. De kraan die loopt. De afzuigkap die loeit. Er komen nu geen nieuwe bewoners bij.
Waar ben je?
Grapjes op twitter. Grapjes op facebook. Grapjes. Overal.
Minister Hugo de Jonge die doet alsof hij de zaak in de hand heeft en vijfentwintig keer zegt dat iedereen er echt heel hard mee bezig. Dat er hard wordt gewerkt. Minister Hugo de Jonge die er, net als minister (Onverstaanbare Voornaam) Grapperhaus, bij staat als een leraar die geen orde kan houden en daarom maar begint te bluffen. Arme leraren. Altijd belangrijk geweest en nog geen cruciaal beroep.
Uitvaartverzorger Martijn Schenk uit het Gelderse Huissen krijgt vaak te horen dat de crisis voor hem wel goed zal zijn. Daar is hij klaar mee: ‘Nee, dit is géén goede tijd voor mij en mijn collega’s!’
Jij daar, waar ben je?
Een concert kijken van Echo and The Bunnymen uit 1983.
Het is nu wel mooi geweest. Het wordt waarschijnlijk nog mooier.
Weblog van Chrétien Breukers 