Ze verdienen te veel – bij de verjaardag van mijn vader

Vandaag is mijn vader jarig. Hij is nu 86. Ik had hem vanochtend aan de telefoon. Mijn vader is niet iemand die veel spreekt en aan de telefoon is hij nog iets korter dan meestal. Daarom had ik vooraf een tactiek uitgestippeld, gebaseerd op zijn mopperlust.

Ik begon over zijn favoriete voetbalclub, AJAX. Daarmee wist ik hem aan te zetten. Het was… nou ja, hij had geen woorden voor de manier waarop ze de wedstrijd van afgelopen week hadden weggegeven. Ondertussen had hij er toch aardig wat woorden voor, ons gesprek duurde al zeker drie minuten langer dan in de meeste gevallen, als hij na een paar zinnen zegt: ‘Ik zal je moeder geven.’

Toen hij lekker op stoom was, bracht ik Tom Dumoulin ter sprake. Op de een of andere manier is mijn vader niet gek op hem. Hij begon lekker te vertellen over de manier waarop Dumoulin gisteren had verloren, alsof hij elke meter van Toms calvarietocht wilde herbeleven. Echt een wereldrenner is het niet, Dumoulin, concludeerde mijn vader. Aardig, zeker, maar er hoeft maar één Joegoslaaf op het toneel te verschijnen die ze genoeg doping in zijn lijf duwen of hij ligt te veel achter. Voor mijn vader is Joegoslavië nog een land en dáár komt Primož Roglič vandaan.

Vroeger, toen mijn broer en ik nog thuis woonden, keken we vaak samen naar voetbal. Als het Nederlands elftal volgens hem niet naar behoren presteerde, zei hij na zich een minuut of twintig te hebben geërgerd: ‘Ze verdienen te veel.’ Mijn broer en ik vonden dat irritant, die opmerking, en naast de zaak. Tot we, ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw, inmiddels al jaren uit huis, opnieuw samen naar het Nederlands elftal keken. Het was een vreselijke wedstrijd. Mijn vader begon langzaam in slaap te vallen.

Mijn broer begon. ‘Weet je wat het is?’ Ik zei: ‘Nee, wat?’ ‘Ze verdienen te veel,’ zei mijn broer. Mijn vader schoot rechtop in zijn stoel. Hij was blij. ‘Ja precies. En daarom hebben ze de motivatie niet meer.’ Toen zag hij onze gezichten. We probeerden allebei niet te lachen. Hij had na een paar gelukzalige seconden door dat we hem in de maling namen en zakte weer terug in zijn stoel. ‘En toch verdienen ze te veel.’

Vanochtend heb ik mijn vader lekker laten mopperen, zonder één moment in ironie te vervallen. Het was fijn om te horen. Na een minuut of tien zei hij: ‘Ik zal je moeder geven. Het is ten slotte Moederdag.’